Τυφλά εκτρώματα
κουβαλάει η νύχτα
στις πλάτες της.
Περνοδιαβαίνουν στον ύπνο μας.
Τρομοκρατούνε τα όνειρά μας.
Μέσα σε κραυγές αγωνίας και λασπόνερα
παλεύουμε.
Παιδιά της αγωνίας
ενός ξεχασμένου Θεού,
που πάντα λείπει όταν τον χρειαζόμαστε…
Παιδιά της αγωνίας
ανάμεσα σε κτίρια - κλουβιά,
μπετό και τροχοφόρα
μεγαλώσαμε!
Μια ζωή να τρέχουμε κυνηγημένοι
από τους νταβατζήδες της κάθε εξουσίας.
Μια ζωή να τρέχουμε
σε δρόμους που πουθενά δεν οδηγούν
και πουθενά δε βγάζουν.
Όλα μας τα σχέδια τιναγμένα στον αέρα
σαν βεγγαλικά, με στιγμιαία λάμψη.
Γυρνάμε ξυπόλητοι, κρατώντας μαχαίρια.
Χτυπάμε στα τυφλά.
Κόβουμε τη νύχτα σε μικρά κομμάτια!
Κι ύστερα πάλι
θάβουμε σιωπηλά τους άταφους νεκρούς μας,
δίχως θρήνους κι οιμωγές!
Εμείς τα παιδιά της αγωνίας, μιας άλλης κοινωνίας!
Γιάννης Νικολαΐδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.