ΑΝΝΑ

Θυμάμαι, βρεγμένους δρόμους

τυλιγμένους στην ομίχλη

κι εσένα γερμένη στη μοτοσικλέτα μου,

κάπου στο Μοναστηράκι…

Καπνίζεις πάλι νευρικά.

Το ‘‘παίζεις’’ θιγμένη και απρόσιτη.

Δε μιλάς, ούτε μ’ αγγίζεις!

Τι κρίμα

τα όμορφά σου μάτια,

τόσο ψυχρά κι απόμακρα, να είναι.

Όπως την πρώτη φορά που σε γνώρισα…

Σεπτέμβρης ήτανε θαρρώ…

Όπως την τελευταία μέρα σπίτι μου,

Που μάζεψες τα πράγματά σου

και χωρίσαμε.

Δώρο για τη γιορτή μου, ήτανε...

Καλή σου νύχτα Άννα

Όπου και να βρίσκεσαι. Όπου και να ‘σαι.

Να ‘σαι καλά και να προσέχεις!

Η μικρούλα μας ζωή

ένα ταξίδι στα φτερά της μοναξιάς

μονάχα είναι…

9 του Δεκέμβρη έχουμε σήμερα!

Γιορτάζει απόψε η απουσία σου.

Χρόνια πολλά και, καληνύχτα.

Γιάννης Νικολαΐδης