Ω, Μυρσίνη
μορφή ακαθόριστη
πάνω στο βράχο που παλεύει με το κύμα
πιασμένη στα δίχτυα του απομεσήμερου!
Ω, Μυρσίνη
χαμένη στο τραγούδι του τζίτζικα,
να μου γνέφεις ξεδιάντροπα
σαν γοργόνα ανέραστη
καβάλα στου Αιγαίου τα κύματα,
με τα μαλλιά σου στολισμένα
με φύκια, κοράλλια κι αστερίες…
Ω, Μυρσίνη
με τα βαθυγάλαζα μάτια
και τις Κυκλάδες κρεμασμένες στα αυτιά σου,
πού χάθηκες,
τη στιγμή που πήρα την απόφαση
να έρθω να σε βρω;
Ω, Μυρσίνη
του αρχιπελάγους αμέριμνη θεότητα
με τις κατάλευκες φτερούγες
και την εύνοια των άστρων
στο κατώφλι σου,
πού είσαι, πες μου, πού γυρνάς;
Ω, Μυρσίνη
με το πλούσιο στήθος
και τα ξέπλεκα μαλλιά,
ικέτης και ανήμπορος στο διάβα σου,
ο πόθος μου!
Δε μπορώ ν’ αρθρώσω ούτε μια λέξη
που να μην έχει ειπωθεί…
Ω, Μυρσίνη
στο τέθριππο του Ήλιου ανεβασμένη
φεγγοβολάς σαν έρωτας
που νίκησε για πάντα το θάνατο!
Ω, Μυρσίνη
της χαραυγής και της χίμαιρας,
με την κορδέλα στα μαλλιά σου,
ζωοδότρια εσύ, εκπάγλου καλλονής,
λικνίζεσαι μετέωρη
μεταξύ παραμυθιού και ποίησης,
όπως η δροσοσταλιά στο πορφυρό ροδοπέταλο!
Ω, Μυρσίνη
αρχέγονο θαύμα – αρχέγονο τραύμα,
προκλητική κι ακριβοθώρητη
ποιό προπατορικό αμάρτημα
μας χώρισε και ποιό κύκνειο άσμα;
Ω, Μυρσίνη
κρυμμένη στο θρόισμα των φύλλων
που ριγούν στο χάδι του ανέμου.
Τα χελιδόνια έφεραν δεκάδες καλοκαιριά
για να τα ζήσουμε παρέα!
Πού είσαι; Μίλα μου… Πού είσαι; Πες μου!
Ω, Μυρσίνη
των εφηβικών μου ερώτων,
με τα φιλήδονα χείλη, που καίγανε τα χείλη μου
και την παλλόμενη, κάτω απ’ το χάδι μου, σάρκα,
ποιό μυστικό σε πήρε μαζί του στο απόγειο της αγάπης μας;
Ω, Μυρσίνη
ουρλιάζω στο σύθαμπο
κι επιστρέφει ξανά η φωνή μου σαν Ερινύα…
Έφυγες και πήρες τις ζεστές μου εικόνες
και τα καλοκαίρια γίνανε χειμώνες
που δεν συγχώρησαν ποτέ την απουσία σου!
Ποτέ μ’ ακούς; Ποτέ αγάπη μου. Ποτέ.
Ω, Μυρσίνη
των Αυγουστιάτικων μελτεμιών,
μικρή μου ηλιογέννητη,
θέλω ξανά να σε δω
να τρέχεις γυμνούλα και ξυπόλητη
και ν’ ανεμίζεις γελώντας το μεσοφόρι σου
σαν παντιέρα του έρωτα,
καταμεσήμερο, μες στο λιοπύρι
κι εγώ να τρέχω και πάλι ξοπίσω σου
να μαζέψω τις γόβες σου
πριν τις πάρει το κύμα…
Ω, Μυρσίνη
της έκπληξης και του απροσδόκητου!
Ω, Μυρσίνη,
του Αιγαίου χρώμα κι αλμύρα
είναι τα δώρα που σου πήρα,
όμως της απουσίας σου η εικόνα
σκύβει και με φιλάει το στόμα…
Ω, Μυρσίνη!
