ΗΘΟΠΟΙΟΣ

Περιπλανώμενος στον κόσμο του φωτός,

σαν θεατρίνος κάποιου πλανόδιου θιάσου.

Να παίζω, να μονολογώ,

στης μοναξιάς μου το αρχαίο σκηνικό.

Με δανικές ζωές να ζω

κι αυτό που θα ‘θελα να είμαι,

στη σκηνή να παρασταίνω!

Ν’ αλλάζω τραίνα και σταθμούς.

Ν’ αλλάζω τόπους, παραστάσεις και ανθρώπους.

Μες στην υπέροχη αβάσταχτη ζωή μου

τη σκυφτή,

να προσποιούμαι ότι είμαι αληθινός

και να μην είμαι.

Και μια ζωή να προσπαθώ περήφανη να ζήσω

χωρίς λεφτά για νοίκι και για φως…

Λιμάνια γνώρισα πολλά

στον κόσμο των θαυμάτων, μα τίποτα δεν είδα!

Γνώρισα χώρες και λαούς

και γλέντια και τραγούδια.

Ήπια και χόρεψα πολύ

στις νύχτες των ανθρώπων.

Μα ήμουν πάντα ντροπαλός,

διστακτικός κι αυθεντικός

και πάντα φωτοφόρος.

Κι άλλες φορές με τρόμαζε πολύ ο εαυτός μου…

Ήτανε ο άλλος μου εαυτός, της ευτυχίας κυνηγός,

που έψαχνε πάντοτε να βρει,

τη δόξα και το χρήμα.

Ταξίδεψα και πέρασα και γνώρισα και γέρασα

μα τίποτα δεν βρήκα!

Σαν θεατρίνος έζησα και γέλασα και έκλαψα

με δανικές στιγμές και ξένα λόγια…

Ήταν μια υπέροχη ζωή, της μοναξιάς ανταμοιβή,

που πέθαινε κάθε πρωί, σαν σβήνανε τα φώτα.

Του θεατρίνου η μοναξιά είναι μια άλλη μοναξιά,

μες στο μεγάλο πλήθος…

Μετράει στιγμές μες στις σιωπές

κι έχει στα μάτια του βροχές

από παλιές διαδρομές κι από ταξίδια.

Κι είναι μια υπέροχη ζωή

κι είναι, νομίζω, τυχεροί όσοι τη ζουν και ζούνε…

Περιπλανώμενος, λοιπόν, ήμουνα πάντοτε παρών

στον κόσμο των τραυμάτων.

Το ήθος πάντα να ποιώ, να ταξιδεύω, να γυρνώ,

περιπλανώμενου θιάσου ηθοποιός.

Τα φώτα σβήσανε, λοιπόν

κι είμαι για πάντα πια απών,

από την τέχνη των τεχνών.

Και είναι ετούτη η μοναξιά η πιο μεγάλη μοναξιά,

σ’ αυτού του κόσμου του σκληρού, τη ματαιότητα.

Του θεατρίνου η ζωή, μια σιωπηλή είναι κραυγή

που την καλύπτει ευγενικά το χειροκρότημα…

Μια υπαρκτή, μοναδική αναγκαιότητα…

by Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ on Πέμπτη, 3 Φεβρουαρίου 2011 στις 8:33 μ.μ. 

ΕΣΥ…

Εσύ.

Σαν Βαβυλώνα νυσταγμένη

μέσα στη χαύνωση της σάρκας

και της απόλαυσης την έξαψη,

βουλιάζεις στ’ ονειρόδραμά μου.

Κρύβεις τη ‘‘γνώση’’ της διαφθοράς

μέσα στο βρώμικο μυαλό σου

και κουβαλάς τη νύχτα την αιώνια

και τ’ ανικανοποίητά σου πάθη.

Εσύ.

Των Σοδόμων και Γομόρρων

η απελπισμένη κληρονόμος.

Μεταφέρεις τρύπια άλλοθι

κι αβέβαια επιχειρήματα,

για σκονισμένα Ρωμαϊκά σοκάκια

γεμάτα λάγνες ηδονές,

κίναιδους και εταίρες.

Εσύ.

Η νέα Πομπηία των αισθήσεων.

Ντυμένη τα εφτά της Σαλώμης πέπλα,

αφιονισμένη με πρόστυχα γλυκόλογα,

ανάκλιντρα που τρίζουν

από το βάρος των κορμιών

και χάδια ιδρωμένα.

Εσύ.

Πιο κενή κι απ’ το απόλυτο κενό.

Πιο φονική κι απ’ το πανάρχαιο φονικό.

Εσύ.

Η τόσο άγνωστη κι αιώνια ανεξερεύνητη πτυχή

της Δημιουργίας.

Εσύ.

Η Μεσσαλίνα των αισθησιακών δονήσεων

και της σαγήνης η ακαθόριστη πλεκτάνη.

Εσύ.

 Η φλογερή Λουκρητία Βοργία

με την ιοβόλα σου αγάπη,

που στο βωμό της ηδονής

θυσίασες τα πάντα.

Εσύ.

Η τέρψη των αισθήσεων.

Εσύ αγάπη μου.

Εσύ.

by Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ on Δευτέρα, 7 Φεβρουαρίου 2011 στις 11:33 μ.μ. 

ΣΑΣ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ

Γλυκιά μου μάνα,

να ήξερες μόνο,

πόσες φορές απέτυχα

προσπαθώντας να καταγράψω

την ιστορία του  κόσμου.

Κι αυτός ο πατέρας δε με βοηθούσε καθόλου

καθηλωμένος εδώ και αιώνες

στο κρεβάτι του πόνου.

Κοιτούσε  με βλέμμα απλανές το ταβάνι

σα να περίμενε κάτι πολύ σημαντικό

που ακόμα δεν είχε συμβεί.

Κι εγώ προσπαθούσα να κατανοήσω

τα ακατανόητα

καθώς προσευχόμουν με τις ώρες

στο Θεό των τυχερών,

ικετεύοντας να μας χαρίσει καλύτερες μέρες

ή έστω λίγη συμπόνια!

by Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ on Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011 στις 2:43 π.μ.

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟ κλπ

Μόλις έλαβα το e - mail σου κι είπα

να σου πληκτρολογήσω δυο λόγια!

Είμαι καλά, έχω παρέα το καφεδάκι μου

και την μικρή μου τηλεόραση.

Κι άμα νοιώθω πολύ μοναξιά

μπαίνω στο internet! 

Χαμός στο facebook!

Πως θα ‘μαι τόσο μόνος με χιλιάδες άλλους μόνους,

ποτέ δεν το ‘χα φανταστεί…

Σήμερα μου την έδωσε που λες

κι είπα να κάνω shopping therapy!

Έτσι λένε τη θεραπεία που προσφέρει

ο καταναλωτισμός στην εποχή μας!

Έκανα βόλτες στα μαγαζιά

και πήρα δυο βιβλία που ποτέ δε θα διαβάσω

κι ένα  cd που άντε να τ’ ακούσω μια φορά,

το πολύ!

Είμαι συλλέκτης άχρηστων πραγμάτων,

όπως όλοι μας!

Όσο για το σπίτι, καλό είναι, δε λέω.

Είκοσι σκαλιά κάτω απ’ τη γη, αλλά καλό!

Σαν τον τάφο του Ινδού!

Έχει και λίγη υγρασία, λίγες κατσαρίδες,

λίγα ποντίκια...

Λίγο απ’ όλα που λένε!

Με το ζόρι χωράμε δηλαδή, αλλά καλό!

Άσε που ο σπιτονοικοκύρης, μου το νοίκιασε

για 400 ευρώ το μήνα, χωρίς απόδειξη!

Χάρη μου κάνει ο άνθρωπος…

Δόξα τω Θεώ, καλά είναι.

Το μεσημέρι έφαγα πάλι πατάτες τηγανητές.

Και μη μου ξαναγράψεις

πως λείπει η φαντασία απ’ τη διατροφή μου,

γιατί παλιά έτρωγα μόνο κονσέρβες.

Είμαι καλά, όπως κι εσύ και όλοι μας!

Όπως είναι σήμερα οι περισσότεροι,

μη βολεμένοι Έλληνες.

Αγώνας για επιβίωση, μοναξιά, κινητό

και λίγο hi5!

Α, έχω κι επίσημη σελίδα στο myspace!

Χαμός σου λέω…

Μόνο  που τώρα τελευταία έχω

και κάτι έμμονες ιδέες.

Νομίζω πως μας την έχουνε ‘‘στημένη’’

κάτι ανθρωπάκια με κοστούμια τυλιγμένα

και μαύρους χαρτοφύλακες στα χέρια.

Κάτι ανθρωπάκια με γραβάτες στολισμένα,

που δε σκοτώνουνε με όπλα, αλλά με πέννα!

Είμαι καλά ή έχω παραισθήσεις; 

by Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ on Τρίτη, 22 Φεβρουαρίου 2011 στις 9:59 π.μ.

LISTEN CAREFULLY

Χορευτική φιγούρα, ιπτάμενη
με νεραϊδόσκονη κι αστροφεγγιά
λουσμένη!
Κι εμείς παλιόφιλε αιώνιοι θεατές
σ’ ένα θεατρικό μονόπρακτο, του παραλόγου!
Χάσαμε την παιδική μας άνοιξη
Σε πορείες, διαδηλώσεις, κρατητήρια.
Δωδεκάμετρο με πέντε ακόρντα όλα κι όλα
η ζωή μας! Και σιωπή. Τίποτε άλλο.
Τώρα κοιτάζουμε απορημένοι
τις άδειες μας χούφτες!
Τίποτα δεν κρατήσαμε για μας. Τίποτα.
Χορευτική φιγούρα, ιπτάμενη
με νεραϊδόσκονη κι αστροφεγγιά λουσμένη
αιωρείται ακόμα μπρος στα μάτια μας!
Αυτή η χαμένη μας αθωότητα,
χορεύει ακόμα στον εξώστη του μυαλού μας.
Ένας ανελέητος ήλιος,
μας τυφλώνει σε κάθε μας ξύπνημα.
Κουράγιο φίλε. Θα περάσει κι αυτό.

Άκου!
Στην είσοδο της πολυκατοικίας,
κάποιος γλίστρησε πάλι.
Αχ, η καθαρίστρια πάντα ξεχνάει
την πίκρα της στη σκάλα
όποτε φεύγει δακρυσμένη…
Τώρα καταλαβαίνεις φίλε μου
γιατί όταν γράφω ένα ποίημα
πάντα, ναι πάντα
με παίρνει το παράπονο στα χέρια του
και στις φτωχογειτονιές με σεργιανάει!
Εκεί όπου ο τυφλός επαίτης
κουνάει θλιμμένα το κεφάλι του
και χίλιες δύο πίκρες
πέφτουν μπροστά στα πόδια μου,
κάνοντάς με να κλαίω
για όσους πολύ αγάπησα
αλλά δε μπόρεσα ποτέ να βοηθήσω…

Θα φύγω φίλε μου, θα φύγω.

Δε μπορεί.

Κάπου θα υπάρχει μια πατρίδα και για μας!

by Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ on Τετάρτη, 23 Φεβρουαρίου 2011 στις 11:54 μ.μ.

ΠΡΟΣΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ...

Αυτόπτης μάρτυρας

μιας πανάρχαιας τραγωδίας.

Είσαι εσύ.

Κρύβεσαι πίσω από λέξεις και προσχήματα.

Σημάδια πανικόβλητων καιρών ιχνηλατείς.

Κωνσταντινούπολη, Ίμβρος, Τένεδος,

Μικρά Ασία, Μακεδονία, Θράκη,

Βόρεια Ήπειρος και Κύπρος,

είναι τα λάθη κι οι πληγές σου.

Σφίγγεις στα χέρια σου μπαγκέτες,

κρατώντας το ρυθμό σε τύμπανα πολέμου.

Το Πυθικό αλάθητο χρησμών αφιονισμένων,

διεκδικείς.

Κάτω από φωτεινούς σηματοδότες

αλλάζεις πρόσωπα, στην Ιερά οδό.

Συνήθως παρασταίνεις τον Ερμή του Πραξιτέλη

καθώς οι άλλοι ασελγούν

πάνω στις γηραιές Καρυάτιδες.

Το παίζεις άνετος κι ωραίος

κι εραστής στο Σύνταγμα.

Φυγομαχείς, ενώ στα σύνορά σου

ορδές βαρβάρων αγρυπνούνε.

Παραλλάσσεσαι.

Εμπορεύεσαι σανδάλια, αγιογραφίες,

τουριστικά μπλουζάκια, αμφορείς

κι επιθυμίες πλουσίων κυριών.

Ενίοτε δε,

εναγκαλίζεσαι κίναιδους και εταίρες

στα μπαράκια.

Επευφημείς τ’ οργανωμένο χάος της πατρίδας σου

και το ρουφιανιλίκι.

Στέκεσαι με τις ώρες στην ουρά

των δημοσίων ταμείων και των Τραπεζών.

Εσύ, το θύμα της γραφειοκρατίας

και του εφησυχασμού.

Προσμένεις την πτώση.

Το λάθος της επόμενης στιγμής

και τις κραυγές των πληγωμένων.

Πολιτικάντηδες περνοδιαβαίνουνε

την αυτοκρατορία.

Λαμπεροί, μα και ασήμαντοι συνάμα.

Δίνουν στημένες συνεντεύξεις

κι εμφανίζονται μονάχα σε μπαλκόνια

και τηλεοπτικά παράθυρα.

Το παίζουνε πατριώτες και σπουδαίοι.

Μεταλλάσσεσαι λοιπόν κι εσύ.

Κρατάς ασπίδα και δόρυ.

Πίνεις σφηνάκια και καραδοκείς.

Διασκεδάζεις πρόστυχα

το άγχος της επόμενης εκτέλεσης.

Ερεθίζεις με κραυγές τους μονομάχους.

Τους μελλοθάνατους χειροκροτείς.

‘‘Χαίρε Καίσαρα πρωθυπουργέ’’

ουρλιάζεις αφιονισμένος, δήθεν,

μες απ’ το ανώνυμο πλήθος.

Το λάθος προσμένεις, της επόμενης στιγμής.

Εσύ ο απειροπόλεμος, προσμένεις την πτώση.

Το τέλος που θα γίνει αρχή

προσμένεις.

Στη χώρα ετούτη

που διέψευσε οικτρά το παρελθόν της,

να πεθάνεις θέλεις  ‘‘ιδία βουλήσει’’ βρε αδερφέ

κι είναι αναφαίρετο δικαίωμά σου…

Είναι αναφαίρετο δικαίωμά σου να φωνάζεις :

‘‘Πολιτικάντηδες

δε σας πιστεύω πια.

Δεν σας πιστεύω.’’

by Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ on  Τρίτη, 15 Φεβρουαρίου 2011