Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΕΝΥΔΡΟΥ ΟΞΕΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΙΣΘΕΝΟΥΣ ΣΙΔΗΡΟΥ (ΣΚΕΨΗ ΠΡΩΤΗ )

Ζούμε στην εποχή του ένυδρου οξειδίου

του τρισθενούς σιδήρου, μάτια μου.

Του μηδέν και του τίποτα.

Στην εποχή των τυχοθήρων, φως μου, ζούμε.

Κι εγώ ο σπονδοφόρος σταυροφόρος

παραμένω υληγενής λυχνιοφόρος...

Τρακταϊστής και σκεπτικός

στο ρείθρο της πατρίδας

κι έχω στα μάτια δάκρυα

και μια καρδούλα ευαίσθητη

μα πλέον φωτοφόρα!

Του παρελθόντος πειρατής και με γοργή γαλέρα

στο Μυρτώο πέλαγος, στο Ιόνιο, στο Αιγαίο

σκορπίζω άνθη λεμονιάς και δάκρυα Αγίων,

να γαληνεύω τα νερά σαν νέος υδροβάτης

και τις νυχτιές ν’ ακολουθώ

τ’ άστρο της τραμουντάνας!

Φορώ ενώτια μοναξιάς, αγάπης και τραυμάτων.

Μιλώ σπασμένα Ελληνικά

στη χώρα των θαυμάτων.

Βλέπω παιδιά των φαναριών,

της ιστορίας κλέφτες,

του μπαλκονιού πολιτικούς

κι από την κούνια ψεύτες!

Ζούμε σ’ αυτή την εποχή της χλαλοής

και της μεγάλης λειψυδρίας αισθημάτων.

Έχω στο σώμα εγκαύματα από ανθρώπων χάδια

και τριγυρνάω σαν το σκυλί το αδέσποτο

τα βράδια.

Δεν έχω πού να κρατηθώ, δεν ξέρω πού να πάω

Σ’ αυτή τη γκρίζα εποχή μιας γης

που αργοπεθαίνει.

Θύμα του τζόγου, της TV

της θλίψης και του πόνου,

των λαϊκών τραγουδιστών,

των βιτρινών, των φωτεινών επιγραφών,

της μοναξιάς και των κρετίνων...

Είμαι εγώ, όπως κι εσύ αγάπη μου, το θύμα

μα εγώ να φύγω θέλω, λεβέντης και περήφανος,

σαν λύκος που μεγάλωσε στην ερημιά του δάσους.

Χρυσόμορφος, χρυσόβρυτος

και πάντα χρυσοθώραξ.

Μπορεί να έγινα αμνός, μα τη σφαγή αρνούμαι!

Ζούμε, λοιπόν, στην εποχή της άμετρης βλακείας

των πλαστικών μας σκουπιδιών,

των πεταμένων φαγητών,

των νηστικών παιδιών, της παιδικής πορνείας,

του εμπορίου οργάνων,

των διαπλεκομένων συμφερόντων,

και της διαφθοράς!

Ζούμε, λοιπόν, στην εποχή του ένυδρου οξειδίου

του τρισθενούς σιδήρου,

των σκουριασμένων μας στιγμών,

της σκουριασμένης μας ζωής

της κουρασμένης μας ζωής,

της πεθαμένης!

Ζούμε;

by Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ on Τετάρτη, 6 Απρίλιος 2011 στις 7:25 μ.μ.

Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΕΝΥΔΡΟΥ ΟΞΕΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΙΣΘΕΝΟΥΣ ΣΙΔΗΡΟΥ (ΣΚΕΨΗ ΔΕΥΤΕΡΗ)

Ζούμε σε μια εποχή σκουριάς.

Φοράμε ενώτια μοναξιάς

και παραμένουμε ευθυτενείς κι αχτένιστοι.

Εμείς οι χωματόφτιαχτοι μαντατοφόροι.

Οι ταπεινοί και υπερήφανοι!

Χτυπούμε το ρόπτρο 

της μεγάλης πόρτας του Σύμπαντος

και ιριδίζουν υδροσάπφειροι 

στης αγωνίας μας την έμπνευση.

Σε μια εποχή σκουριάς 

ανιχνεύουμε λαμπρότητα μετάλλου!

Χαμόγελα, φιλιά και χειραψίες

των τυχοθήρων τα καλέσματα κι οι υποσχέσεις.

Κι εμείς να λέμε όχι και να αρνιόμαστε.

Με ανθοδέσμες λησμονιάς 

και φρούτα της συγχώρεσης,

την δακρυσμένη κίτρινη σελήνη να στολίζουμε!

Εμείς οι υαλοψοί της Γνώσης

ενώνουμε ύλη και αντιύλη,

μες στο καμίνι της εκλέπτυνσης.

Εμείς που ζούμε έτσι απλά κι αθόρυβα.

Τους σκυφομάντεις, μάγους, οιωνοσκόπους,

χαυνόπρωκτους χρυσοκλαβάριους 

των σκουπιδιών της μόδας

και τα σαρκόφρονα μοντέλα τους 

τ’ ακριβοπληρωμένα,

φωτόπληκτους στο παρελθόν αφήσαμε...

Και είναι ο ύλιος τόπος της αγάπης μας

ζωή και φως γεμάτος.

Και είναι οι μέρες μας

ευωδιαστές μαντατοφόρες.

Κρατούν ματσάκια δεντρολίβανου, λεβάντας, 

δυόσμου και βασιλικού.

Κι έχουν ακόμα ρίγανη, θυμάρι, χαμομήλι,

τσάι του βουνού, φασκόμηλο 

και μαντζουράνα στα μαλλιά τους!

Στην εποχή της ηχορύπανσης

εμείς βιώνουμε γαλήνη κι ησυχία.

Στις Λαιστρυγόνες και στους Κύκλωπες,

στη Σκύλα και στη Χάρυβδη, στην Κίρκη, 

στις Σειρήνες και στους Λωτοφάγους

κλείνουμε μάτια και αυτιά.

Δεν υπάρχει πια φόβος, πόνος, μοναξιά 

κι επιθυμία.

Μονάχα ελπίδα, προσμονή, κι υπομονή υπάρχει.

Στην εποχή του ένυδρου οξειδίου

του τρισθενούς σιδήρου

εμείς είμαστε ελεύθεροι και λαμπεροί!

Και τέλος πάντων ζούμε.

Και είναι δώρο εξ ουρανού αυτό.

by Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ on Τετάρτη, 6 Απρίλιος 2011 στις 7:24 μ.μ.

ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ

'Εζησα  το πιο καυτό μου καλοκαίρι

κι όμως χιονίζει ακόμα μέσα μου

από τότε που έφυγες…

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω

τον  Λεβάντε απ’ τον Πουνέντε

τον Γρέγο απ’ τον Γαρμπή

τον Μαΐστρο απ’ τον Σορόκο,

μα θα σχίσω τα πέλαγα της απονιάς σου,

ένας ακόμα της αγάπης πειρατής που παλεύει

με μανιασμένα κύματα κι αρμύρα,

κόντρα στον άνεμο και στα στοιχειά της φύσης

και θα σε βρω, μ’ ακούς;

Θα ξεγελάσω όλους τους δράκους και τις μάγισσες

των παιδικών παραμυθιών

και σε βρω στις παρυφές του νεραϊδόκοσμου,

πιο πέρα κι απ’ το στοιχειωμένο δάσος των θλιμμένων ξωτικών…

Θα προσπεράσω την Υπερβορεία

και τον Αρκτικό  κύκλο της αιώνιας παγωνιάς σου,

εκεί στην άκρη του κόσμου, στα πέρατα των ουρανών

θα αγνοήσω τον θάνατο.

Σαν το φλεγόμενο βέλος του έρωτα

θα διασχίσω της νύχτας τη σιωπή

και  θα μπω βαθιά στην παγωμένη σου καρδιά!

Εκεί  στον τελευταίο σταθμό,

εκεί που δεν πηγαίνουνε τα τραίνα.

Κι εσύ θα ‘σαι ξυπόλυτη σαν ενοχή, δίχως γόβες,

χαμένη  στην ακινησία των άστρων,

γυμνή από προσχήματα και διάφανη

και θ’ ανεμίζουνε σε slow motion τα μαλλιά σου

και θα ‘ναι τ’ ωραίο πρόσωπό σου

πιο χλωμό κι από τον θάνατο ακόμα...

Ναι θα σε βρω

για ν’ αντικρύσω και πάλι τα φωτεινά σου μάτια

και το υπέροχο χαμόγελό σου…

Θα περιμένω

να μου δώσεις έστω μία εξήγηση

που καταστρέψαμε μια ολόκληρη ζωή

για ένα πείσμα σου,

ή να μου πεις το καινούριο σου ψέμα…

Ναι θα σε βρω

πιο πέρα απ’ την ανυπαρξία,

να σου ζητήσω συγγνώμη

γιατί σ’ αγάπησα παράφορα

κι ακόμα σε λατρεύω,

που θα σε ψάχνω ακόμα

και στην άλλη μου ζωή…

Ναι θα σε βρω! Να το θυμάσαι!

Θα σε βρω οπωσδήποτε

γιατί έτσι πρέπει να γίνει...

Θα σε βρω αγάπη μου!

Να ξέρεις

θα σε βρω!

by Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ on Πέμπτη, 7 Απριλίου 2011 στις 6:24 μ.μ