Ζούμε στην εποχή του ένυδρου οξειδίου
του τρισθενούς σιδήρου, μάτια μου.
Του μηδέν και του τίποτα.
Στην εποχή των τυχοθήρων, φως μου, ζούμε.
Κι εγώ ο σπονδοφόρος σταυροφόρος
παραμένω υληγενής λυχνιοφόρος...
Τρακταϊστής και σκεπτικός
στο ρείθρο της πατρίδας
κι έχω στα μάτια δάκρυα
και μια καρδούλα ευαίσθητη
μα πλέον φωτοφόρα!
Του παρελθόντος πειρατής και με γοργή γαλέρα
στο Μυρτώο πέλαγος, στο Ιόνιο, στο Αιγαίο
σκορπίζω άνθη λεμονιάς και δάκρυα Αγίων,
να γαληνεύω τα νερά σαν νέος υδροβάτης
και τις νυχτιές ν’ ακολουθώ
τ’ άστρο της τραμουντάνας!
Φορώ ενώτια μοναξιάς, αγάπης και τραυμάτων.
Μιλώ σπασμένα Ελληνικά
στη χώρα των θαυμάτων.
Βλέπω παιδιά των φαναριών,
της ιστορίας κλέφτες,
του μπαλκονιού πολιτικούς
κι από την κούνια ψεύτες!
Ζούμε σ’ αυτή την εποχή της χλαλοής
και της μεγάλης λειψυδρίας αισθημάτων.
Έχω στο σώμα εγκαύματα από ανθρώπων χάδια
και τριγυρνάω σαν το σκυλί το αδέσποτο
τα βράδια.
Δεν έχω πού να κρατηθώ, δεν ξέρω πού να πάω
Σ’ αυτή τη γκρίζα εποχή μιας γης
που αργοπεθαίνει.
Θύμα του τζόγου, της TV
της θλίψης και του πόνου,
των λαϊκών τραγουδιστών,
των βιτρινών, των φωτεινών επιγραφών,
της μοναξιάς και των κρετίνων...
Είμαι εγώ, όπως κι εσύ αγάπη μου, το θύμα
μα εγώ να φύγω θέλω, λεβέντης και περήφανος,
σαν λύκος που μεγάλωσε στην ερημιά του δάσους.
Χρυσόμορφος, χρυσόβρυτος
και πάντα χρυσοθώραξ.
Μπορεί να έγινα αμνός, μα τη σφαγή αρνούμαι!
Ζούμε, λοιπόν, στην εποχή της άμετρης βλακείας
των πλαστικών μας σκουπιδιών,
των πεταμένων φαγητών,
των νηστικών παιδιών, της παιδικής πορνείας,
του εμπορίου οργάνων,
των διαπλεκομένων συμφερόντων,
και της διαφθοράς!
Ζούμε, λοιπόν, στην εποχή του ένυδρου οξειδίου
του τρισθενούς σιδήρου,
των σκουριασμένων μας στιγμών,
της σκουριασμένης μας ζωής
της κουρασμένης μας ζωής,
της πεθαμένης!
Ζούμε;
by Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ on Τετάρτη, 6 Απρίλιος 2011 στις 7:25 μ.μ.