ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ

Μην ανησυχείς.
Θα σου δώσω σήμερα ένα τόσο τρυφερό μήνυμα
που τα δάκρυα όλου του κόσμου θα στερέψουνε.


Μην ανησυχείς.
Αύριο όλα θα πάνε καλύτερα.
Θα σ’ αγαπάω ακόμα πιο πολύ και θα σε νοιάζομαι.
Μόνο να μην ανησυχείς.


Τα δάκρυα της χτεσινής σου θλίψης
θα βρούνε διέξοδο στο τρυφερό μου χάδι.
Θα γίνουν αστεράκια λαμπυρίζοντα στα μάγουλά σου.


Μην ανησυχείς.
Θα σου φέρω ολόλευκα τριαντάφυλλα,
από τον κήπο της καρδιάς μου,
που θα κρατούν ακόμα το αρχέγονο άρωμά τους.


Μην ανησυχείς.
Στον κόσμο των εκπλήξεων θα ταξιδέψουμε παρέα.
Κράτα το χέρι μου και μην ανησυχείς.
Θα είμαι πλάι σου να σε προσέχω
μέχρι να δυναμώσουν τα φτερά σου
και να πετάς μονάχη σου στο απέραντο γαλάζιο
των ουρανών της Γνώσης.
Και τότε δεν θα ξανακλάψεις πια!


Μόνο να μην ανησυχείς.
Εντάξει;

 by Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ on Κυριακή, 21 Μαρτίουίου 2011 στις 12:39 π.μ.

ΣΤΑΣΟΥ, ΠΟΥ ΠΑΣ;

Ξέχασες φεύγοντας

μισάνοιχτη την πόρτα,
ήσουνα τόσο βιαστική και ανυπόμονη
να διαπράξεις το καινούριο σου το λάθος…


Κι εγώ σου φώναζα, πού πας;
Δεν έχω αγάπη άλλη!
Μα ήσουν τόσο βιαστική
αγαπημένη μου!...


Κλαίγαν μαζί μου οι ουρανοί
κι έσβησε το φεγγάρι…
Πήρες τις όμορφες στιγμές μας,
χάθηκαν τα καλοκαιριά,
λες και χειμώνιασε με μιας!


Στάσου πού πας;
Πώς θα αντέξω τόσο κρύο,
τόσο μεγάλη μοναξιά;
Δεν έχω αγάπη άλλη, αγάπη μου…
Δεν έχω!


Το σπίτι πια δε με χωρά
ούτε και η ζωή μου.
Η απουσία σου παντού
απλώνει τη σκιά της
και της μορφής σου η εικόνα
έρχεται από το πουθενά
σκύβει και με φιλάει στο στόμα!
Μοιάζει να μου χαμογελά. Τι κάνεις;


Στάσου, πού πας;
Δεν έχω αγάπη άλλη, αγάπη μου.
Έζησα τόσες καταιγίδες
μέσα σε μια βραδιά. Πού πας;
Έξω βρέχει, ακόμα βρέχει.
Έτσι συμβαίνει πάντα στους χωρισμούς…
Κι είναι μισάνοιχτη ακόμα η πόρτα
λες και προσμένει να φανείς!


Κάθομαι ακίνητος εκεί
στα σύνορα του πουθενά,
στην άκρη του πόνου.
Ματώνουν τα χέρια μου
καθώς σκαλίζω τα συντρίμμια της ζωής μου
για να βρω μια πρόχειρη λύση,
ή έστω λίγα ψίχουλα ελπίδας.


Στάσου! Πού πας; Σ’ αγαπάω!
Γράφω με αίμα στους τοίχους…


Σ’ αγαπάω, πού πας;


Τα δευτερόλεπτα έγιναν χρόνια
απ’ τη μεγάλη ερημιά.
Μου ‘κλεψες τις ζεστές μου εικόνες
Και είναι η νύχτα παγωμένη. Μ’ ακούς;


Σ’ αγαπάω, πού πας;
Είμαι στην άκρη του πόνου πιασμένος.
Πού πας;


Διέπραξες το πιο μεγάλο έγκλημα
κάνοντας μόνο ένα βήμα
κι εγώ βίωσα τον πιο μεγάλο θάνατο
μες στη μικρή ζωή μου…


Στάσου! Πού πας;

 by Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ on Κυριακή, 17 Μαρτίουίου 2011 στις 12:39 π.μ.

ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ ΠΙΑ

 

Σκληρές στιγμές  μέχρι ν’ απογυμνωθούμε απ’ τα προσχήματα. 

 Πυροβολούμε τον καθρέφτη, κάθε πρωί,  στο ξύρισμα.  

 Δύο φορές μονάχοι. 

 Μεγαλώσαμε με φωτιά και σίδερο ανάμεσα σε ‘‘μη’’  κι ‘‘απαγορεύεται’’.   Κουρσέψαμε την άνοιξη, την κόψαμε κομμάτια και πληρώσαμε το τίμημα. 

 Σχολειό, εκκλησιά, στρατό και εργασία. 

 Μεγαλώσαμε πια. 

 Κοιταζόμαστε στα μάτια, να φιλιώσουμε την παγωνιά. 

 Το κρύο της ψυχής να εξαλείψουμε. 

 Όμως δεν είναι σαν και πρώτα. 

 Μας λείπει η αθωότητα κι η παιδική καρδιά. 

 Ανάμεσα σε τρικυμίες και ναυάγια παλέψαμε. 

 Μα τώρα μεγαλώσαμε πια. 

 Να βγήκαμε από λάθος κόλπο 

 ή να ‘γινε το λάθος στη Ληξιαρχική μας καταχώρηση; 

 'Η μήπως φταίει που μεγαλώσαμε πια; 

 *Γιάννης Νικολαΐδης*

https://www.linkedin.com/in/giannis-nikolaidis-159b692a/