Σκληρές στιγμές μέχρι ν’ απογυμνωθούμε απ’ τα προσχήματα.
Πυροβολούμε τον καθρέφτη,
κάθε πρωί, στο ξύρισμα.
Δύο φορές μονάχοι.
Μεγαλώσαμε
με φωτιά και σίδερο
ανάμεσα σε ‘‘μη’’ κι ‘‘απαγορεύεται’’. Κουρσέψαμε την άνοιξη,
την κόψαμε κομμάτια
και πληρώσαμε το τίμημα.
Σχολειό, εκκλησιά, στρατό και εργασία.
Μεγαλώσαμε πια.
Κοιταζόμαστε στα μάτια,
να φιλιώσουμε την παγωνιά.
Το κρύο της ψυχής να εξαλείψουμε.
Όμως δεν είναι σαν και πρώτα.
Μας λείπει η αθωότητα
κι η παιδική καρδιά.
Ανάμεσα σε τρικυμίες και ναυάγια παλέψαμε.
Μα τώρα μεγαλώσαμε πια.
Να βγήκαμε από λάθος κόλπο
ή να ‘γινε το λάθος
στη Ληξιαρχική μας καταχώρηση;
'Η μήπως φταίει
που μεγαλώσαμε πια;
*Γιάννης Νικολαΐδης*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.