ΣΤΑΣΟΥ, ΠΟΥ ΠΑΣ;

Ξέχασες φεύγοντας

μισάνοιχτη την πόρτα,
ήσουνα τόσο βιαστική και ανυπόμονη
να διαπράξεις το καινούριο σου το λάθος…


Κι εγώ σου φώναζα, πού πας;
Δεν έχω αγάπη άλλη!
Μα ήσουν τόσο βιαστική
αγαπημένη μου!...


Κλαίγαν μαζί μου οι ουρανοί
κι έσβησε το φεγγάρι…
Πήρες τις όμορφες στιγμές μας,
χάθηκαν τα καλοκαιριά,
λες και χειμώνιασε με μιας!


Στάσου πού πας;
Πώς θα αντέξω τόσο κρύο,
τόσο μεγάλη μοναξιά;
Δεν έχω αγάπη άλλη, αγάπη μου…
Δεν έχω!


Το σπίτι πια δε με χωρά
ούτε και η ζωή μου.
Η απουσία σου παντού
απλώνει τη σκιά της
και της μορφής σου η εικόνα
έρχεται από το πουθενά
σκύβει και με φιλάει στο στόμα!
Μοιάζει να μου χαμογελά. Τι κάνεις;


Στάσου, πού πας;
Δεν έχω αγάπη άλλη, αγάπη μου.
Έζησα τόσες καταιγίδες
μέσα σε μια βραδιά. Πού πας;
Έξω βρέχει, ακόμα βρέχει.
Έτσι συμβαίνει πάντα στους χωρισμούς…
Κι είναι μισάνοιχτη ακόμα η πόρτα
λες και προσμένει να φανείς!


Κάθομαι ακίνητος εκεί
στα σύνορα του πουθενά,
στην άκρη του πόνου.
Ματώνουν τα χέρια μου
καθώς σκαλίζω τα συντρίμμια της ζωής μου
για να βρω μια πρόχειρη λύση,
ή έστω λίγα ψίχουλα ελπίδας.


Στάσου! Πού πας; Σ’ αγαπάω!
Γράφω με αίμα στους τοίχους…


Σ’ αγαπάω, πού πας;


Τα δευτερόλεπτα έγιναν χρόνια
απ’ τη μεγάλη ερημιά.
Μου ‘κλεψες τις ζεστές μου εικόνες
Και είναι η νύχτα παγωμένη. Μ’ ακούς;


Σ’ αγαπάω, πού πας;
Είμαι στην άκρη του πόνου πιασμένος.
Πού πας;


Διέπραξες το πιο μεγάλο έγκλημα
κάνοντας μόνο ένα βήμα
κι εγώ βίωσα τον πιο μεγάλο θάνατο
μες στη μικρή ζωή μου…


Στάσου! Πού πας;

 by Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ on Κυριακή, 17 Μαρτίουίου 2011 στις 12:39 π.μ.