ΕΣΥ…

Εσύ.

Σαν Βαβυλώνα νυσταγμένη

μέσα στη χαύνωση της σάρκας

και της απόλαυσης την έξαψη,

βουλιάζεις στ’ ονειρόδραμά μου.

Κρύβεις τη ‘‘γνώση’’ της διαφθοράς

μέσα στο βρώμικο μυαλό σου

και κουβαλάς τη νύχτα την αιώνια

και τ’ ανικανοποίητά σου πάθη.

Εσύ.

Των Σοδόμων και Γομόρρων

η απελπισμένη κληρονόμος.

Μεταφέρεις τρύπια άλλοθι

κι αβέβαια επιχειρήματα,

για σκονισμένα Ρωμαϊκά σοκάκια

γεμάτα λάγνες ηδονές,

κίναιδους και εταίρες.

Εσύ.

Η νέα Πομπηία των αισθήσεων.

Ντυμένη τα εφτά της Σαλώμης πέπλα,

αφιονισμένη με πρόστυχα γλυκόλογα,

ανάκλιντρα που τρίζουν

από το βάρος των κορμιών

και χάδια ιδρωμένα.

Εσύ.

Πιο κενή κι απ’ το απόλυτο κενό.

Πιο φονική κι απ’ το πανάρχαιο φονικό.

Εσύ.

Η τόσο άγνωστη κι αιώνια ανεξερεύνητη πτυχή

της Δημιουργίας.

Εσύ.

Η Μεσσαλίνα των αισθησιακών δονήσεων

και της σαγήνης η ακαθόριστη πλεκτάνη.

Εσύ.

 Η φλογερή Λουκρητία Βοργία

με την ιοβόλα σου αγάπη,

που στο βωμό της ηδονής

θυσίασες τα πάντα.

Εσύ.

Η τέρψη των αισθήσεων.

Εσύ αγάπη μου.

Εσύ.

by Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ on Δευτέρα, 7 Φεβρουαρίου 2011 στις 11:33 μ.μ.