Άνθρωποι κολλημένοι στο έδαφος.
Ριζωμένοι στη γη.
Αρνούνται την αποκόλλησή τους πεισματικά.
Σα δέντρα που βαλθήκανε
στο ίδιο μέρος -το γενέθλιο-
να ζήσουν, να πεθάνουν.
Έχουνε πρόβλημα...
Κυλάνε στους δρόμους τις ζωές τους,
με τα καταλυτικά τους αμαξάκια.
Αυτοί οι οδηγοί του Σαββατοκύριακου.
Βγαίνουν τη μοίρα τους να προκαλέσουνε
στις Εθνικές οδούς.
Να δραπετεύσουν απ’ τη μίζερη ζωή τους.
Να σκοτωθούν ή να σκοτώσουν.
Άνθρωποι κλεισμένοι στα ‘‘εγώ’’ τους
και στους φόβους τους.
Σεργιανούν της μοναξιάς τους τα υπάρχοντα.
Πατάνε ο ένας τη ζωή του άλλου
κι ανταλλάσσουνε φιλοφρονήσεις,
που μοιάζουν με βρισιές.
Άνθρωποι νεκροζώντανοι.
Χωρίς υπομονή, δίχως χαμόγελο.
Σκουντούφληδες και κακομούτσουνοι.
Φοράνε τα ‘‘καλά’’ τους
κι επιβεβαιώνουνε την ύπαρξή τους
στις πίστες των ‘‘σκυλάδικων’’.
Άνθρωποι παραιτημένοι απ’ την απόσταση.
Παγιδευμένοι στη ψευδαίσθηση της ύλης.
Αιμορραγούν από παντού συνείδηση,
ταυτότητα, αγάπη κι ανθρωπιά.
Κυκλοφορούν ανάμεσά μας βιαστικά
κι έχουνε άποψη για όλα.
Άνθρωποι με ειδικές ανάγκες
Στο σώμα, στο μυαλό και στην ψυχή!
Μυρίζουνε απουσία κι αποσύνθεση.
Έχουνε άποψη για όλα!
Αυτοί που από καιρό έχουν πεθάνει,
αλλά δεν βρέθηκε κανείς, να τους το πει...
Λυπάμαι.
*Γιάννης Νικολαΐδης*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.