Σαν σκηνικό κατεστραμμένο οι στιγμές μας
κάτω απ’ τη δυνατή βροχή της απουσίας σου.
Σε ψάχνω μέσα στο ανώνυμο πλήθος
που βιαστικά με προσπερνάει, στα τυχαία βλέμματα
στα γυμνά από χαμόγελο πρόσωπα σε ψάχνω…
Ναι, σε γυρεύω παντού
Μέσα στ’ ακαθόριστα σχήματα
στις αφηρημένες έννοιες και στα δακρυσμένα μάτια των παιδιών…
Στα νοτισμένα της καρδιάς μου τζάμια
γράφω και πάλι σ’ αγαπώ,
στ’ ορκίζομαι ψυχή μου, σ’ αγαπώ…
Κι όλο βρέχει…
Βγαίνω και πάλι στους δρόμους
να γράψω με spray στους τοίχους, παντού,
σ’ αγαπώ, πού είσαι, πού γυρνάς; Σ’ αγαπώ…
Θα περιμένω κι απόψε στη στάση του trolley
Μήπως φανείς, να σπάσει η σιωπή
ν’ ανατείλει η και πάλι η άνοιξη
με βιαστικά χελιδόνια, λουλούδια κι αρώματα!
Ναι, σε γυρεύω παντού!
Σε κάτι παλιές φωτογραφίες, σε μικρά σημειώματα
και σε γράμματα που δεν σου ταχυδρόμησα ποτέ!
Σ’ αγαπώ. Σε ζητώ
όπως το διψασμένο χώμα, τη βροχή,
όπως ο ναυτικός το λιμάνι
κι ο επαίτης τον οίκτο…
Σε γυρεύω παντού!
Στα στοιχειωμένα κάστρα
στη μοναξιά του φάρου,
εκεί που λυσσομανάει ο άνεμος
κι αναρωτιέμαι
ποιο θλιμμένο flamenco σε γέννησε, άπονη
με τα πανέμορφα μάτια;
Σ’ αγαπώ. Σε γυρεύω παντού
με την τρεμάμενη φλόγα
μιας μικρής, τόσης δα, ελπίδας…
Της ερημιάς μου ανιχνεύω το τοπίο…
Έχω χαθεί μέσα
στη σήραγγα του χρόνου
και της τρομακτικής απόστασης…
Σε είδα και πάλι στον ύπνο μου, χτες
κι ήσουνα, λέει, τόσο όμορφη
και εγώ σου φώναζα, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ,
μέχρι που ξύπνησα κάθιδρος
σ’ ένα δωμάτιο παγωμένο
κι έβλεπα, λέει, την σκιά σου
να ξεμακραίνει βιαστικά
καθώς άπλωνα τ’ ανήμπορα χέρια μου
να σ’ αγκαλιάσω!
Σ’ αγαπώ, σου φώναξα, πού πας;
Μα η σιωπή με τύλιξε και πάλι…
Κι ήταν η πιο σκληρή σιωπή
που γνώρισα ποτέ μου!
Σ’ αγαπώ, σε γυρεύω παντού…
Στα λόγια που ανταλλάξαμε,
στις μικρές στιγμές μας,
στα ζεστά ερωτευμένα καλοκαίρια μας. Παντού!
Ναι, παντού!
Στα παθιασμένα μας φιλιά, στις καυτές ανάσες μας,
σ’ αυτά που δεν είπαμε, σ’ αυτά που δεν ζήσαμε…
Παντού!
Μα άφησες πίσω τόση απόσταση,
που ώρες - ώρες λέω, Θεέ μου, δεν θ’ αντέξω….
Κι όλο βρέχει! Βρέχει έξω και μέσα μου, πάντα βρέχει!
Κι ύστερα πάλι παίρνω δύναμη.
Δεν ξέρω πώς και από πού;
Μα εγώ επιμένω και σε ψάχνω
τώρα που ανοίξανε οι ουρανοί και βρέχει.
Σε γυρεύω παντού…
Στα θερινά σινεμά, στις μικρές αποδράσεις μας,
στις αληθινές στιγμές, ενός ψεύτικου κόσμου,
που διασχίζαμε ανέμελα…
Τότε που μου κρατούσες το χέρι σφιχτά
κι εγώ πάντα σου έλεγα:
μη φοβάσαι, δεν θα σ’ αφήσω ποτέ, μ’ ακούς; Ποτέ!
Γιατί σ’ αγαπώ!...
Έσκυψαν κι οι άγγελοι από πάνω μου, όλο στοργή
και μου κρατάνε συντροφιά
στις βραδινές διαδρομές μου
και στις άσκοπες περιπλανήσεις μου…
Μιλάω μαζί τους… Όχι , όχι δεν είμαι τρελός!
Ένας αθεράπευτα ρομαντικός ποιητής είμαι,
ένας ταξιδιώτης τ’ ουρανού,
που χαϊδεύει τη σκόνη των άστρων!
Ένας μικρός τροβαδούρος
της αγάπης του Σύμπαντος, μονάχα είμαι…
Σ’ αγαπώ!
Σ’ αγαπώ, σε γυρεύω παντού!
Κι ελπίζω ακόμα, στης αγάπης,
το μεγάλο θαύμα.
Στο θαύμα των θαυμάτων!
Γιατί η αγάπη είναι θαύμα θαυμάτων
κι απ’ όλα τα θαύματα, το πιο θαυμαστό!
Σ’ αγαπώ!
*Γιάννης Νικολαϊδης*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.