Έζησα το πιο καυτό μου καλοκαίρι
κι όμως χιονίζει ακόμα μέσα μου
από τότε που έφυγες…
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω
τον Λεβάντε απ’ τον Πουνέντε
τον Γρέγο απ’ τον Γαρμπή
τον Μαΐστρο απ’ τον Σορόκο,
μα θα σχίσω τα πέλαγα της απονιάς σου,
ένας ακόμα της αγάπης πειρατής που παλεύει
με μανιασμένα κύματα κι αρμύρα,
κόντρα στον άνεμο και στα στοιχειά της φύσης
και θα σε βρω, μ’ ακούς;
Θα ξεγελάσω όλους τους δράκους και τις μάγισσες
των παιδικών παραμυθιών
και σε βρω στις παρυφές του νεραϊδόκοσμου,
πιο πέρα κι απ’ το στοιχειωμένο δάσος των θλιμμένων ξωτικών.
Θα προσπεράσω την Υπερβορεία
και τον Αρκτικό κύκλο της αιώνιας παγωνιάς σου,
εκεί στην άκρη του κόσμου,
στα πέρατα των ουρανών
θα αγνοήσω τον θάνατο...
Σαν το φλεγόμενο βέλος του έρωτα
θα διασχίσω της νύχτας τη σιωπή
και θα μπω βαθιά στην παγωμένη σου καρδιά!
Εκεί στον τελευταίο σταθμό,
εκεί που δεν πηγαίνουνε τα τραίνα.
Κι εσύ θα ‘σαι ξυπόλυτη σαν ενοχή, δίχως γόβες,
χαμένη στην ακινησία των άστρων,
γυμνή από προσχήματα και διάφανη
και θ’ ανεμίζουνε σε slow motion τα μαλλιά σου
και θα ‘ναι τ’ ωραίο πρόσωπό σου
πιο χλωμό κι από τον θάνατο ακόμα.
Ναι θα σε βρω
για ν’ αντικρύσω και πάλι τα φωτεινά σου μάτια
και το υπέροχο χαμόγελό σου…
Θα περιμένω
να μου δώσεις έστω μία εξήγηση
που καταστρέψαμε μια ολόκληρη ζωή
για ένα πείσμα σου,
ή να μου πεις το καινούριο σου ψέμα.
Ναι θα σε βρω
πιο πέρα απ’ την ανυπαρξία,
να σου ζητήσω συγγνώμη
γιατί σ’ αγάπησα παράφορα
κι ακόμα σε λατρεύω τόσο,
που θα σε ψάχνω ακόμα
και στην άλλη μου ζωή…
Ναι θα σε βρω! Να το θυμάσαι!
Θα σε βρω οπωσδήποτε
γιατί έτσι πρέπει να γίνει.
Θα σε βρω αγάπη μου!
Να ξέρεις
θα σε βρω!
*Γιάννης Νικολαΐδης*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.