Εσύ είσαι. Ο έρωτας!
Γυμνή στην πέτρινη σιωπή της Ξάνθης
ν’ ανεμίζεις τα μαλλιά σου
και ν’ αφουγκράζεσαι το πάθος μου.
Άλλες τ’ απόφωτα της Σαλονίκης να θυμίζεις
κι άλλες τους βράχους των Αβδήρων.
Επιθυμώ, ν’ αλλάζουν μεταξύ τους ψεύδη οι πολιτείες
και οι τόποι, ίσα με της Θάσου το σκαμμένο πρόσωπο.
Εσύ είσαι. Ο έρωτας!
Γυμνή στη μοναξιά σου και απρόσιτη,
στης Αίγινας τα καλντερίμια να με ψάχνεις.
Τη μια τσιγγάνα, την άλλη μάγισσα ξυπόλητη.
Η νύχτα κρύφτηκε από καιρό στην ψυχοφθόρα αγκαλιά σου
κι έχεις το μαύρο της το χρώμα
μες στα μάτια σου.
Κυοφορείς φόβους και φως,
σαν μελετάς τις χαρακιές στο πρόσωπό μου
και λυπάσαι.
Εσύ είσαι. Ο έρωτας!
Η περιπέτεια της Αθήνας κι η απόσταση.
Μα επιθυμώ μαρμάρινη σιωπή αρχαίων αγαλμάτων
και ήλιο.
Στο μαντείο των Δελφών
και στην Επίδαυρο, ντυμένη υποσχέσεις,
δειλά - δειλά να ξεπροβάλλεις.
Κι εγώ να σε καλωσορίζω
ιοβόλα μου ύπαρξη.
Εσύ είσαι. Ο έρωτας!
Στου Ναύπλιου την πέτρα την καυτή,
στης Πάργας τις ανηφοριές, στην Ασπροβάλτα.
Στα Ελευσίνια μυστήρια Ιέρεια στητή κι αγέρωχη
και στην Ιερά οδό ικέτιδα, απελπισμένη.
Κρατώντας μια ζωή τις γόβες σου στο χέρι.
Ομορφούλα μου. Σ' αναγνωρίζω.
Εσύ είσαι. Ο έρωτας!
Και η ταλαιπωρία της ψευδαίσθησης,
εσύ μωρό μου είσαι.
Σταγόνα αγάπης είσαι.
Και σε θέλω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.