Έρχονται απ’ το ανοιχτό παράθυρό μου
σκύβουνε και με φιλούν στο στόμα
κι η ταλαιπωρημένη αύρα μου επανασυντίθεται,
ανακτά τη χαμένη της λάμψη, την καθαρότητα
και τη χρωματική της διαύγεια.
Τότε βυθίζομαι στην απέραντη γαλήνη της νύχτας
κι ακούω τη σιωπή του ανεκδήλωτου
που προσπαθεί να εκδηλωθεί και να διδάξει!
Είναι η εικαστική παρέμβαση του σύμπαντος
στη μοναξιά μας.
Ναι, είναι κάτι νύχτες κουρασμένες
που διηγούνται
σε τόνους χαμηλούς την ιστορία του κόσμου.
Είναι κάτι νύχτες σαν ιστιοσανίδες
που με κρατάνε στον αφρό των κυμάτων
της καθημερινότητας.
Στον αφρό της αβάσταχτης πολυπλοκότητας
της δόξας των ανθρώπων!
Είναι, λοιπόν, κάτι νύχτες που σε σκέφτομαι
που θέλω να σου γράψω,
να σου ανακοινώσω πως όλα είναι εντάξει
και να μην ανησυχείς.
Και πως προσπαθώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος,
να είμαι άνθρωπος!
Με πνεύμα ελεύθερο και καθαρή καρδιά
και ήσυχη συνείδηση!
Ανάβω το καντήλι, θυμιατίζω το σπίτι
και σε σκέφτομαι.
Κι όλο και κάτι σου γράφω κάθε τόσο
αλλά ποτέ δε σου το ταχυδρομώ
στους ουρανούς, εκεί ψηλά,
που διανυκτερεύεις!
*Γιάννης Νικολαΐδης*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.