Σε δρόμους με μπαχαρικά και κήπους με φεγγάρια,
στις νύχτες των παραμυθιών,
εκεί πασχίζω να σε βρω,
δυο λόγια μόνο να σου πω, να σου μιλήσω.
Εκεί οι κέδροι κι οι οξιές, τα πεύκα και οι καστανιές,
τα χρώματα κι οι μουσικές και τ’ αστρικά ταξίδια…
Σε κάστρα με πριγκίπισσες και λαμπερούς ιππότες,
σε ορυχεία ξωτικών, σε ορμητήρια πειρατών
και ξέφωτα αγάπης, εκεί πασχίζω να σε βρω
κάτω απ’ τον έναστρο ουρανό,
ντυμένος φως του φεγγαριού,
σε κόσμο ανόητο, σκληρό και ταραγμένο.
Κρατώ στα χέρια μου στιγμές από αιώνες σιωπής
ανθρώπων που χαθήκαν,
σε βιαστικές διαδρομές και σε αλήτες έρωτες
κι όλο πασχίζω να σε βρω, να σου μιλήσω…
Να πω για μένα και γι’ αυτούς
τα λόγια που δεν πρόλαβαν ποτέ να ειπωθούνε!
Και θα ‘ναι λόγια τρυφερά
σαν νεογέννητα μωρά, σαν αγγελούδια,
που ήρθαν να ζήσουνε εδώ
σε κόσμο ανόητο, σκληρό και ταραγμένο.
Κι όλο πασχίζω να σε βρω
εκεί στα μέρη των ληστών,
στις γέφυρες των στεναγμών,
σε στενοσόκακα λυγμών και αποβάθρες...
Εκεί στις άκρες των γκρεμών,
που ‘χουν φωλιές οι αετοί
και χέρι δεν τις φτάνει.
Εκεί πασχίζω να σε βρω,
μέσα στα μάτια μου να δεις
κόσμους λησμονημένους.
Να δεις Θεούς μα και θνητούς
και τάγματα αγγέλων…
Να ξαναγγίξεις τη ζωή,
να αγαπήσεις της ζωής το μέγα θαύμα!
Εκεί πασχίζω να σε βρω.
Εκεί που κελαηδούν πουλιά
κι αγριολούλουδα ευωδιάζουν.
Σε ένα κόσμο ιδεατό
αλλά πολύ αληθινό για να ‘ναι ψέμα!
Εκεί πασχίζω να σε βρω ανασαιμιά μου,
να ‘χεις στεφάνι του Μαγιού
στα ξέπλεκα μαλλιά σου
και μια αιώνια άνοιξη
στ’ ωραίο πρόσωπό σου!
Να λάμπει ο ήλιος γελαστός πάνω από το Αιγαίο,
να λαμπιρίζουν τα νερά
και να φυτρώνουνε βοτάνια ευωδιαστά
ανάμεσα στις ξασπρισμένες πέτρες.
Να βγαίνεις απ’ τη θάλασσα
και να κρατάς κοχύλια
και να σε βλέπουνε οι γοργόνες, να ζηλεύουνε
και να ‘ναι η πλάση η ευγενική
σε πλήρη αρμονία!
Γι’ αυτό πασχίζω να σε βρω
να σε προλάβω να σου πω
τα λάθη που έκανα εγώ
εσύ να μην τα κάνεις!
*Γιάννης Νικολαϊδης*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.