Τις μικρές στιγμές μας
δε χαιρόμαστε πια.
Εισβάλλουνε διεφθαρμένα χέρια
στη ζωή μας.
Μεταφέρουνε τη ματαιοδοξία της ύλης
και την αποσύνθεση.
Καπηλεύονται τα πάντα
και συνεχώς ζητάνε υπομονή.
Τις μικρές στιγμές μας
δε χαιρόμαστε πια.
Τις κηλιδώνουνε ντροπές
που τρέξαν να κρυφτούνε
σε πανικόβλητα φιλιά
και σκέψεις τρομαγμένες.
Θλιβεροί επίγονοι
χαμένοι στο τούνελ της απάτης,
κοιτάμε του φωτός τη θαλπωρή να ξεμακραίνει.
Υποφέρουμε από χάσματα επίγνωσης
και ύπνο ταραγμένο.
Τις μικρές στιγμές μας
δε χαιρόμαστε πια,
γιατί το σύστημα είναι φτιαγμένο έτσι
για να χάνουμε!
Ξεχάσαμε από καιρό να αγαπάμε
και δεν ακούμε πια τα λόγια της καρδιάς.
Δεν ακούμε τη σιωπή των αισθημάτων.
Και τα μετράμε όλα, δυστυχώς, με λογική
κι εικονικές ανάγκες.
Τις μικρές στιγμές μας μόνοι μας καταστρέφουμε.
Με αυριανά απραγματοποίητα σχέδια
και χτεσινά πραγματοποιημένα λάθη.
Τις μικρές στιγμές μας
δε χαιρόμαστε πια,
γιατί ξεχάσαμε στο σήμερα να ζούμε
και στο τώρα!
*Γιάννης Νικολαΐδης*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.