Από τη μέρα που σε γνώρισα όλο βρέχει
κι έγινε πια τόσο μονότονη η ζωή μου
που δεν μπορώ ν' αντισταθώ
στα επερχόμενα
κι ούτε καλά - καλά να ονειρευτώ μπορώ.
Φταίει κι αυτός ο δράκος ο κακός.
Συνέχεια εμφανίζεται
ντυμένος δέρματα σφαγίων.
Τρομοκρατεί τον ύπνο μου με λάμψεις αστραπών
κι ανεστραμμένα είδωλα αγάπης.
Από τη μέρα που σε γνώρισα όλο βρέχει
κι εγώ γυμνός σα τρελαμένο ξωτικό
κάνω νυχτέρια στη πηγή
που λούζονται οι νεράιδες
και προκαλώ τις μάγισσες στα δάση
να μου πούνε για το μέλλον την αλήθεια.
Από τη μέρα που σε γνώρισα όλο βρέχει
κι έχει αποκτήσει τόση θλίψη
ετούτο εδώ το παραμύθι,
που οι ήρωές του πια δεν ερωτεύονται
κι ούτε μπορούν να δώσουν χάδια
και να πάρουνε φιλιά.
Από τη μέρα που σε γνώρισα όλο βρέχει
στον τροπικό της μοναξιάς μου
κι έχει αποκτήσει τόσα δάκρυα το μέλλον
που έγινε υπαρκτή αναγκαιότητα η φυγή,
μωρό μου.
Κι όλο παλεύω με τους δαίμονες,
κάθε φορά που ‘χει πανσέληνο
και η παλίρροια της αγάπης σου με πνίγει.
Γι’ αυτό ζητάω να ξεφύγω από τον εφιάλτη
που φέρει τ’ όνομά σου.
Γι’ αυτό πασχίζω να γλιτώσω
από τον αισθησιοβόλο σου έρωτα.
Λυπάμαι, μα θα βγω απ’ αυτό
το ψυχοφθόρο παραμύθι.
Να λυτρωθώ.
Να ζήσω.
Θέλω!
*Γιάννης Νικολαΐδης*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.