Εγώ ο πρώην δεσμώτης Προμηθέας
σε καιρούς χαλεπούς, τα καινά δαιμόνια εισέφερα
σαν λαμπρός Ιερονίκης λεξιπλάστης και λεοντόκαρδος,
αλλά ήταν πονηρά τα έργα σας, σαν τα μυαλά σας…
Μ’ ακούτε;
Δεν μου το συγχωρήσατε ποτέ, που τόλμησα
να ταπεινώσω την λεξιπενία των αισθημάτων σας,
μα δεν με νοιάζει…
Εγώ ο Προμηθέας λυόμενος,
την απέραντη θλίψη του αφιλόξενου Αχέροντά σας, διέσχισα,
παρέα με δεκάδες ψυχές τραγικών ποιητών και απόκληρους,
προτού στο βαθύτατο σκότος της Αχερουσίας καταλήξω
μ’ ένα τυφλό, ρακένδυτο βαρκάρη, για οδηγό,
που τον ακριβοπλήρωσα, για να μου δείξει τα σκοτάδια σας.
Τώρα του ερέβους τις πύλες προσπέρασα
για να μπω στο μουχρωπό, του Άδου, βασίλειο,
κρατώντας στις χούφτες μου τη φλόγα μιας μικρής ελπίδας,
ως νέος Προμηθέας πυρφόρος,
για ένα κόσμο καλύτερο από αυτόν που εσείς μου προσφέρατε…
Μ’ ακούτε;
Δεν ήθελα να κλείσω τ’ αυτιά μου σε θρήνους κι οιμωγές,
ούτε τα δακρυσμένα μάτια μου μπρος στο μαρτύριο του Ταντάλου.
Μεταξύ ουρανού και γης, αιωρούμαι λοιπόν και πάλι,
μ’ έναν παράφορο έρωτα,
για τα εναπομείναντα εικοσιτέσσερα γράμματα
στης ψυχής μου το αλφαβητάριο,
χωρίς επινίκια άσματα και παιάνες.
Γιατί εγώ θα θρηνώ για πάντα στους κήπους της ποίησης
μέχρι να ‘ρθει η ειρήνη στις καρδιές των ανθρώπων…
Μ’ ακούτε;
Είμαι εγώ ο Προμηθέας πυρφόρος, ο εκ Δελφών ερχόμενος
και το άσβεστο φέρω το φως της Αγάπης!
Το φως του θεού Απόλλωνα!
Φως εκ φωτός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.